تاریخچه باتری از حدود ۲۳۰۰ سال پیش آغاز می‌گردد که پیل الکتریکی در ایران باستان در فاصله سال‌های ۲۵۰ پیش از میلاد تا ۲۲۴ پس از میلاد در تیسفون ساخته شد. این باتری‌ کشف شده به «باتری‌ بغداد» نیز مشهور است. در سال ۱۹۳۶ کارگرانی که در حال خاکبرداری برای احداث راه آهن در نزدیکی شهر باستانی تیسفون جنوب شرقی بغداد و پایتخت ایران در دوران اشکانیان بودند، به طور تصادفی یک مقبره اشکانی را می‌یابند.

اشیای مختلفی از این مقبره کشف می‌شود، از جمله کوزه‌ای عجیب که با مخلوطی شبیه قیر یا آسفالت پرشده بود. بخشی از این اشیا از جمله کوزه مذکور به موزه بغداد تحویل داده شد.

ساختار یک پیل باستانی :

باتری کشف شده به شکل یک کوزه سفالی تخم‌مرغی شکل به بلندی ۱۴، قطر ۸ و دهانه ۳/۳ سانتیمتر است که یک میله آهنی به طول ۵/۷ سانتیمتر در میان آن قرار دارد و نقش قطب منفی باتری (کاتد) را عهده‌دار است.

پیرامون این میله آهنی یک استوانه مسی به طول ۸/۹ و قطر ۶/۲ سانتیمتر قرار گرفته که به کمک قیر در جای خود محکم شده‌ و یک دیسک مسی هم در ته لوله‌ی مسی قرار دارد.

در دهانه از قیر برای آب‌بندی باتری استفاده شده است. میله‌های سیمی شکل برنزی یا آهنی که در نزدیکی محل مورد بررسی یافت شده‌اند، شاید نقش اتصالات باتری را داشته‌اند. درباره الکترولیت به نظر می‌رسد از محلول مس، سرکه و آبلیمو استفاده می‌شده‌است. با در نظر گرفتن این واقعیت که اسیداستیک و اسیدسیتریک به خوبی برای آنها شناخته شده بوده، می‌توان پنداشت که شاید از این مواد نیز استفاده می‌نموده‌اند.

از نظر تئوری ولتاژ باتری بغداد حدود ۰/۷۹ ولت است. ولی آزمایش‌های انجام شده به کمک شبیه‌سازی و بکارگیری الکترولیت‌های گوناگون، نشان دادند که چنین باتری‌ای تنها توانایی تولید ۰/۵ ولت را دارد. جریان الکتریکی به دست آمده از این باتری هم در حدود چند میلی آمپر است.

از زمان کشف این وسیله، نظریه‌های متعددی درباره‌ی کاربرد آن بیان شده است. به احتمال زیاد، ساکنین بین‌النهرین از این پیل‌های الکتریکی برای آبکاری اشیاء زینتی یا در دریانوردی برای آبکاری ابزار آهنی جهت جلوگیری از زنگ زدگی سود می‌جستند.